Metamorphose
Mijn werk is gebaseerd op het verhaal van Thisbe en Pyramus
en de emoties die in dit verhaal spelen. Deze twee jonge mensen zetten alles op
het spel om bij elkaar te kunnen zijn en te trouwen terwijl dit eigenlijk niet
mag van hun vaders. Ze hebben afgesproken om in de nacht onder de moerbeiboom
elkaar te ontmoeten. Thisbe komt als eerste aan maar is in gevaar, een leeuwin
die met een bebloede mond voor haar staat. Ze loopt weg en laat haar sluier
vallen. Pyramus vindt deze bebloede sluier, gaat er vanuit dat Thisbe gestorven
is en pleegt zelfmoord. Na een tijdje schuilen in een grot gaat Thisbe terug
naar de afgesproken plek en ziet Pyramus met een zwaard door zijn hart liggen.
Thisbe is kapot van verdriet en vraagt nog één ding aan hun vaders: “Wij waren
één in liefde, één tot op ons laatste uur, o, sta ons toe ook in eenzelfde graf
vereerd te blijven! En laat de boom, die met zijn loof nu nog één van ons het
trieste lichaam overdekt, en spoedig van ons tweeën, voorgoed de tekens van ons
sterven tonen in zijn vrucht.” Na dat deze wens was uitgesproken stak ze het
zwaard door haar borst e lag ze vredig bij haar geliefde.
Ik heb 5 portretten geschilderd. Woede, angst, verdriet, (wan)hoop
en emotieloos. Emoties blijven bestaan, toen maar ook nu bestonden ze. Ik heb emotieloos er bij gezet omdat dit verhaal misschien wel
beter was afgelopen zonder al die extreme gevoelens.
In dit verhaal zijn hun emoties heel uitgesproken. Niet voor
iedereen is het even gemakkelijk om zijn passies en emoties te tonen. Soms moet
je dieper of beter kijken om deze emoties toch te ontdekken. (kijkdoos, gleuf)
Als er iets is dat kunst ons kan bieden in een eenentwintigste eeuw is het een broodnodig perspectief of een veelvoud aan perspectieven. In een clash van samenlevingen, zoals die vandaag aan de gang is, is een conflict met andere perspectieven niet te vermijden. Niet alleen perspectieven die ons verdelen in een ‘wij versus zij denken’ zwaaien de plak, maar ook conflicten binnen een gemeenschap. De ver uiteenlopende meningen over vluchtelingen zijn daar slechts een voorbeeld van. Samen met het debat over de multiculturele samenleving, steekt ook een zelfreflectie de kop op. Hoe moet onze maatschappij omgaan met die clash van culturen (en perspectieven dus)? Hierdoor ontstaat ook een verdeeldheid binnen één cultuur (één perspectief).
BeantwoordenVerwijderenIn dit werk zie ik deze perspectieven elkaar uitspelen. Als ik de lijn doortrek van 'one and three chairs' van Kosuth, vind ik het zelfde terug in dit werk. Kosuth speelt met wat Plato beweert over kunst: geen werk is origineel want alles gaat terug op één oorspronkelijk idee. Je kan dat als iets heel negatiefs beschouwen wanneer je de interpretatie volgt dat kunst dan nutteloos is. ik denk dat hier echter ook een positieve keerzijde aan is.
Dit zie ik in dit kunstwerk. We zijn allemaal mensen. Iets wat vandaag vaak wordt vergeten. Dit is ook de boodschap die ik haal uit de tekst die gebruikt wordt in dit kunstwerk.
Dit werk verwerpt in mijn ogen ook de mening van Hegel. Dit uiteraard alleen als bovenstaande redenering en interpretatie wordt aangehouden. De globalisatie wan in Hegels tijd nog verre van het formaat dat ze vandaag de dag is, waardoor ook perspectieven nooit in deze mate zijn geclasht in zijn tijd. Hierom lijkt dit werk mij vernieuwend en heeft het ons zeker iets te vertellen in een eenentwintigste eeuw.
Eenn reactie van februari aangezien ik problemen had met mijn account
BeantwoordenVerwijderenEmma, hier heb je mijn bespreking van je werk:
200 jaar geleden eindigde de kunst, stelt Hegel vast. De kunst eindigde bij het einde van zijn tijdperk, maar dit wilt totaal niet zeggen dat ze niets meer te bieden heeft. Kunst heeft, in mijn opvatting van het begrip, elke dag opnieuw iets te bieden, net zoals wij individuen, kunstenaars van de maatschappij, elke dag opnieuw herboren worden. Zo wordt de kunst elke dag ook opnieuw geboren en herboren. In jouw kunstwerk herken ik de tedere alledaagse emoties die zich elke dag opnieuw manifesteren en door anderen/buitenstaanders weer opnieuw geïnterpreteerd worden. Elke dag sta je op en word je geconfronteerd met de existentiële vrijheid, o.a de vrijheid om je (alledaagse) emoties te openbaren.
In Frankrijk wordt Sartre de grote aanvoerder van het existentialisme. Het ‘individu zijn’ is voor Sartre een serieuze aangelegenheid en heeft betrekking op het leiden van een authentiek leven, waarin het individu zelf betekenis moet geven aan het leven. De mens beschikt volgens Sartre niet over een vooraf gegeven bron van zin of betekenis; hij is ‘in de wereld geworpen’ en moet zelf betekenis geven aan zijn bestaan. In jouw kunstwerk zie ik het alledaagse betekenis geven aan je leven doormiddel van emoties. Een emotie is een gevoel dat iemand op een bepaald moment kan hebben, en juist met dat moment geeft men een betekenis aan de existentie.